Het hof

“Wij kiezen voor het woon-zorgcomplex”. Ideaal! Want je hebt tenminste wat aanspraak en mocht er wat zijn dan is de zorg dichtbij. Niet te groot en zo je heb je het voor je ouwe dag fijn geregeld. Ook als je alleen komt te staan. Dan ben je er toch voor elkaar.

Wat een heerlijke gedachte was dat 17 jaar geleden.

José en Cor zijn een van de laatste overgebleven ouderen in wat ooit het woon-zorgcomplex De Hof was. Ze wilden vasthouden aan hun wens om samen met anderen te leven in deze woonvorm en zorg te kunnen krijgen voor als ‘t nodig was.

Wat zo mooi leek werd langzamerhand een nachtmerrie.

De regering veranderde de wet en de zorg ging eraf. Het was alleen nog wooncomplex. Ook die aardige beheerder van de recreatie was ineens weg. De stichting die het beheer van de recreatie deed zag ‘t niet zitten dat de bewoners vereniging zich ook met ‘t beheer bemoeide.

“Toen mochten we ’t zelf uitzoeken. Och wat een gedoe heeft dat gegeven.

We kregen op ‘t laatst twee kampen. Je wist gewoon niet meer wat je denken moest. We wilden helemaal niet kiezen, maar ja , je moest wel.

Op een dag was de boel op slot. Afgelopen! Geen enkele mogelijkheid meer om ‘es gezellig met mekaar in de recreatie een kaartje te leggen of wat ook.”

De oudere bewoners trokken weg. De reden om voor de Hof te kiezen was er niet meer.

De woningen waren moeilijk verhuurbaar geworden en de leeftijdsgrens ging omlaag.

“Ja, ineens woonden er jonge mensen die problemen hadden. Ik gun ze best een woning hoor, maar ‘t was een hoop gedonder! Politie aan de deur en ze onderhouden ook niks he. Ze zijn echt niet allemaal zo hoor. Die dakloze man, die is toch aardig bijgetrokken. Die was zo’n slechte niet. Maar over het algemeen was de sfeer hier helemaal weg.

Overal was ruzie over. Iedereen maar klagen over van alles. Ja wij ook hoor. Bij de woningbouw vereniging werden ze soms wel eens gek van ons denk ik. Maar wij wonen hier toch echt het langst inmiddels en we hebben toch overlast. Zij deden er helemaal niets aan. Alsof het niks schelen kon wat er allemaal gebeurde hier.”

Een serie pogingen om overeenstemming te krijgen mislukte. Samenkracht kreeg ook een kans om bewoners bij elkaar te krijgen.

“Laatst hebben we eindelijk een keer weer een gesprek gevoerd. Dat was met die lui van Samenkracht of hoe ze heten. We hadden voor ‘t eerst geen ruzie. We mochten alleen ons eigen verhaal doen en we moesten luisteren naar wat anderen te zeggen hadden. Dat zorgde echt voor heel veel rust. Ik heb dingen gehoord die ik helemaal niet wist! Het scheelde wel dat de ergste onruststoker er niet bij was.

Aan het eind hebben we gestemd over een voorstel. We moesten echt onze hand opsteken. Toen kon je gewoon zien dat het voorstel om de recreatieruimte weer te starten door iedereen werd aangenomen. Ook door de woningbouwcorporatie. Dat vond ik machtig mooi!

We hebben nadien met mekaar een broodje gegeten en een kopje soep.

Laat ik ‘t zo zeggen. Er gloort weer een beetje licht aan het eind van de tunnel.

Cor en José hebben weer een beetje hoop op verbetering voor de Hof en dat ze er toch nog prettig wonen kunnen. Nu met alle leeftijden door elkaar.

Dat biedt ook nog kansen. Cor denkt dat ‘t klagen minder zal worden en hoopt vurig dat ‘t hier weer wat leefbaarder wordt. José moet ‘t nog zien. Er is nog een hoop werk aan de winkel maar de eerste stap is gezet.